Schrijft geschiedenis met Marokkaanse nationale ploeg
Tijdens de paasvakantie deed Amine Ouahabi uit 5aWw, iets uitzonderlijks: hij won met de Marokkaanse U17, ook wel de Atlaswelpen genoemd, de prestigieuze Africa Cup. Terwijl velen genoten van een welverdiende break, werkte hij keihard op het internationale toneel — en met succes. In dit interview blikt hij terug op het toernooi, vertelt hij over de bijzondere sfeer in het team, en laat hij zien hoe ambitie en bescheidenheid perfect hand in hand kunnen gaan.
Interview: door Bart Gombeer, klastitularis 5a
Foto’s: aangeleverd door Amine
Hoe ben je bij het nationale team van Marokko terechtgekomen?
Bij KV Mechelen worden regelmatig wedstrijden van de beloften bekeken door scouts. Na enkele sterke prestaties viel ik op en werd ik uitgenodigd voor een stage met het nationale team van Marokko. Dat was een mooie kans om de coach en andere spelers te leren kennen. Op basis van die stage werd de selectie voor het toernooi samengesteld.
Hoe werd je onthaald in de groep?
Ik kende de meeste spelers niet vooraf, behalve één teamgenoot van bij Mechelen. Toch voelde ik me meteen welkom. De sfeer was heel open en sociaal, en er was direct een klik. We zijn echt naar elkaar toegegroeid en het voelde al snel als familie.
Je droeg rugnummer 10. Wat betekende dat voor jou?
Eigenlijk niet zoveel. De coach heeft het nummer gekozen, maar het was niet mijn voorkeur. Ik speel doorgaans op positie 6, als verdedigende middenvelder. Nummer 10 is meer voor aanvallende spelers, dus het was puur toeval.
Hoe kijk je terug op het toernooi? Wat was jouw hoogtepunt?
Het toernooi winnen was uiteraard bijzonder. Ik kijk er met trots op terug, ook al is het besef nog niet helemaal doorgedrongen. Mensen zeggen dat we geschiedenis hebben geschreven, en dat maakt me blij. Het voelt nog wat onwerkelijk, maar ik weet dat dit iets speciaals is.
Voelde je de steun van thuis?
Zeker. Mijn familie is speciaal naar Marokko gekomen en heeft vanaf de kwartfinales elke keer vier uur gereden om bij de wedstrijden te zijn. We zagen elkaar na elke match. Daarnaast kreeg ik ook veel berichten en filmpjes van vrienden in België. Die betrokkenheid voelde ik echt.
Je scoorde in de halve finale én finale in de extra tijd met een penalty. Wat ging er door je heen?
Gek genoeg voelde ik totaal geen stress. Veel mensen vroegen of ik de druk van 15.000 toeschouwers voelde, maar op dat moment was ik helemaal in het moment. Penalty’s nemen ligt me wel, dus ik had vertrouwen. Achteraf was ik heel blij, maar ik besefte niet meteen hoe belangrijk het was. Mijn vrienden zeiden zelfs dat ik er ‘super chill’ uitzag toen ik gewoon terug naar mijn plaats liep.
Wat betekent dit nu voor je verdere carrière?
Dit is hopelijk pas het begin. Het was een mooie kennismaking met het professionele voetbal. Nu wil ik gewoon heel hard blijven werken, me verder ontwikkelen en toewerken naar mijn debuut bij de eerste ploeg van KV Mechelen.
Wat opvalt, is hoe bescheiden je blijft.
Dat zit in mij. Ik hou er niet van om in de spotlight te staan. Natuurlijk ben ik dankbaar voor deze ervaring, maar ik blijf ambitieus en nuchter. Al van jongs af aan heb ik geleerd om met beide voeten op de grond te blijven.
Je werd nadien uitgenodigd door de consul van Marokko in Antwerpen. Wat heb je daar gedaan?
Dat was een heel ontspannen en hartelijke ontmoeting. Hij wilde ons graag persoonlijk feliciteren met het mooie resultaat. We dronken thee, kregen iets lekkers en hij feliciteerde ons persoonlijk. Hij wilde graag op de foto en maakte veel grapjes – het voelde alsof we elkaar al langer kenden.
Wat kunnen we je toewensen voor de nabije toekomst?
Succes met mijn examens! Door het toernooi heb ik veel moeten inhalen, maar ik ga mijn best doen om de examenperiode zo goed mogelijk af te ronden.