Wat gaan we je missen!
Immer gracieus, een glimlach die bruist van leven, pretlichtjes in de ogen … Je zou het niet geloven als je haar ziet. Want hoewel een en al jeugdig enthousiasme, heeft mevrouw Van Dyck er een carrière van meer dan 40 jaar opzitten in het onderwijs.
Nog groen achter haar 22-jarige oren startte ze haar loopbaan in het Immaculata Instituut in Zwijndrecht. Maar gelukkig verloor ze haar hart al enkele jaren later aan onze school toen ze er op 1 september 1992 aan de slag kon. De liefde was wederzijds.
Vele jaren maakte ze leerlingen uit de tweede en derde graad warm voor Nederlands en Engels. Ze deed dat met een aanstekelijke goesting en met oog voor elke leerling. Dat ze de kans greep om enkele jaren terug als leerlingcoördinator van de tweede graad aan de slag te gaan, hoeft dan ook niet te verbazen. Een luisterend oor bieden, een verbindende rol spelen, zorg dragen voor mensen … het is haar op het lijf geschreven. Ze vervulde bovendien niet enkel de functie van leerlingcoördinator, maar gaf de job ook mee vorm als deel van de eerste lichting ‘leco’s’ ooit op Scheppers.
En zo was ze wel vaker van de partij bij nieuwe of grote projecten. Mevrouw Van Dyck stond onder andere mee aan de wieg van de Londenreizen. Generaties leerlingen konden genieten van de Engelse metropool in al zijn glorie en diversiteit. Leerlingen ontdekten het leven in een Engels gastgezin, wat het was om te proeven van de vrijheid van een grootstad, hoe indrukwekkend een musical kon zijn, en dat leren zo veel meer was dan tussen vier muren les volgen.
Ze was ook verschillende jaren de bezielster van tal van musicals. Samen met muzikale collega Marijke Meganck liet ze leerlingen dromen van een carrière op de planken. Scenario’s schrijven, muziek uitdenken, regisseren … ze deed het allemaal. Geen woensdagmiddag of vrij moment was er te veel aan om haar leerlingen te laten schitteren.
Maar ook in de samenwerking met ‘ons Veerle’ gingen werken en plezier maken hand in hand. De vergaderingen gespijsd met haar heerlijke kookkunsten zijn lang niet op twee handen te tellen. Ook vakoverleg ging steevast gepaard met een lekker glas en een leuke babbel: “We hadden toch al hard genoeg gewerkt?” En ook gekke ideeën mochten er zijn. Veerle was steeds nieuwsgierig naar hoe jongere collega’s haar konden inspireren of verrassen. Ze is simpelweg een levensgenieter en dat vertaalde zich ook in hoe ze van werk altijd een beetje een feest kon maken.
Dikke merci voor je jarenlange engagement en plezierige zelf, Veerle! We gaan je missen!
Enkele sfeerbeelden van het afscheidsfeestje waarop de collega’s Veerle uitwuifden.
Beelden uit ons fotoarchief.